گذر

ساعت دوازده ظهره و مدرسه ها دوباره بعد از دو هفته تعطیلات بین ترم باز شده اند.  پسرک به مدرسه رفته و من دلم برایش تنگ شده. هوا امروز آفتابیه و با اینکه آفتابش کم جون و زمستونیه من دوستش دارم. از صبح تا حالا دو تا از ویدیو های آموزشی رو گوش کردم.  این هفته تست دارم برای درس مالی. من هنوز سر در گمم و نمی دونم راهم کدومه. دلم می خواست که کسی بود که به هم می گفت راه زندگیت اینه همینو بگیر و برو و من با خیال راحت پیش می رفتم شاید هم باید دست به دامن اختاپوس پیشگو بشم. ذهنم آشفته است و گفتگوهای درونیم که همواره بخشی از وجودم بوده اند هر روز و هر لحظه ادامه دارند. آیا همه آدم ها این قدر با خودشون حرف می زنند؟