گذر

اونموقع ها كه بچه تر بودم و كتاباي خواهراي برونته و نمي دونم بر باد رفته و اينا توي بورس بودن هميشه از يه چيز تعجب مي كردم واون اينكه كار مهم خانم هاي اين كتابا بعد از بيدار شدن از خواب و خوردن صبحانه رفتن به كتابخانه و نوشتن نامه و جواب دادن به نامه ها بود و من هميشه مي گفتم چه قدر خنده داره كه آدم مهم ترين كارش توي زندگي نوشتن نامه باشه
ولي الان با اين دنياي ارتباطات خودم به اين تنيجه رسيدم كه اگه بخوام به همه دوستام سر بزنم و ازشون خبر بگيرم وبلاگم رو به روز كنم و به فاميل تلفن بزنم روزي يه عالمه وقت بايد بزارم و كم كم به اين نتيجه مي رسم كه نه انگار نويسنده هاي اين كتابا يه چيزي سرشون مي شده