گذر

وقتي تو نامه امروزت خوندم "باورم نميشه 10 سال از ورودمون به دانشگاه گذشته "دوباره ياد حقيقت گذشت زمان افتادم. يادته اونروز رو ميز هاي كنار تالارا اين جمله رو بين اون همه يادگاري و شعر و قلب تير خورده پيدا كرديم :"دوست انسان كسي است كه بتوان در كنار او به صداي بلند فكر كرد” يادته از آن روز به بعد به شكلك ها و جملات قصار بالاي جزوه هامون كه تو كلاس هاي درس مي نوشتيم اين جمله رو هم اضافه كرديم .يادته چقدر پيش هم بلند بلند فكر مي كرديم ,يادته چقدر به فكرهاي هم گوش مي كرديم و سكوت مي كرديم و سكوت مي كرديم وسكوت. راستي , يادته